Οι ρήξεις των μηνίσκων αποτελούν την πιο συχνή πάθηση του γόνατος που απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση. Οι 2 μηνίσκοι (έσω κι έξω) παρεμβάλλονται μεταξύ των αρθρικών επιφανειών των μηριαίων και κνημιαίων κονδύλων, απορροφούν κραδασμούς και συμβάλλουν στην ομοιόμορφη κατανομή των φορτίων στην άρθρωση.
Έχουν σχήμα ημισεληνοειδές, περιέχουν 65-75% νερό κι αποτελούνται κυρίως από κολλαγόνο τύπου Ι. Σε κάθε μηνίσκο διακρίνουμε πρόσθιο κι οπίσθιο κέρας και μεταξύ αυτών το σώμα του μηνίσκου.
Σε έκταση του γόνατος σχεδόν 50% του φορτίου απορροφάται από τους μηνίσκους με το ποσοστό αυτό να αυξάνεται έως και 90% σε 90 μοίρες κάμψης. Σε μεγαλύτερη κάμψη οι δυνάμεις μεταφέρονται κι επιβαρύνουν τα οπίσθια κέρατα των μηνίσκων. Η αφαίρεση του μηνίσκου ( ολική μηνισκεκτομή ) αυξάνει κατά 2-3 φορές τα φορτία στην άρθρωση, ενώ η μερική μηνισκεκτομή του έσω ⅓ συνεπάγεται 10% απώλεια επιφάνειας επαφής και αύξηση κατά 65% των φορτίων.
Οι ρήξεις του μηνίσκου διακρίνονται στις οξείες τραυματικές ρήξεις, προερχόμενες από στροφική κάκωση του γόνατος ή απότομη αλλαγή κατεύθυνσης. Είναι συχνότερες σε νέα άτομα κι αθλητές. Σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα (μεσήλικες – ηλικιωμένους) η ρήξη του μηνίσκου οφείλεται συνηθέστερα σε εκφύλιση αυτού και μπορεί να προκληθεί μετά από βαθύ κάθισμα ή πτώση.
Τα συμπτώματα είναι πόνος εντοπιζόμενος στο μεσάρθριο διάστημα ή στην οπίσθια επιφάνεια του γόνατος, ύγραρθρο και αίσθημα κλειδώματος ή μπλοκαρίσματος. Κατά την κλινική εξέταση γίνονται ειδικές δοκιμασίες ελέγχου της ακεραιότητας των μηνίσκων, ενώ η μαγνητική τομογραφία αποτελεί την εξέταση εκλογής για τη (μη επεμβατική) διάγνωση.
Υπάρχει δυνατότητα επούλωσης μιας ρήξης του μηνίσκου;
Δυστυχώς οι δυνατότητες επούλωσης των μηνίσκων είναι περιορισμένες. Το γεγονός αυτό έχει να κάνει τόσο με την αγγείωση του μηνίσκου, όσο και με την ηλικία του ασθενούς. Αν και υπάρχει διχογνωμία, φαίνεται ότι κατά τη γέννηση 50% του μηνίσκου έχει αγγείωση, ενώ στον ενήλικα μόνο το 10-25% δέχεται αγγείωση κι αυτή εντοπίζεται μόνο στην περιφέρειά του. Όσο νεότερος ο ασθενής και όσο περιφερικότερα εντοπίζεται η ρήξη, η πρόγνωση είναι καλύτερη μετά από συρραφή του μηνίσκου.
Η αντιμετώπιση μικρών, σταθερών ρήξεων που δεν προκαλούν μηχανικά συμπτώματα μπορεί να είναι συντηρητική, με παγοθεραπεία, φυσικοθεραπεία – κινησιοθεραπεία κι ενδυνάμωση του τετρακέφαλου μυός. Αντίθετα σε περιπτώσεις που προκαλούνται έντονα μηχανικά συμπτώματα λόγω μεγάλων ρήξεων ( ακτινωτές, λοξές με αναδίπλωση, τύπου “λαβής κάδου” και σύμπλοκες ρήξεις ), τότε η αρθροσκοπική μερική μηνισκεκτομή κρίνεται απαραίτητη. Είναι επέμβαση μικρής παρεμβατικότητας, απαιτεί ελάχιστη έως καθόλου νοσηλεία και συνήθως ο ασθενής επανέρχεται πλήρως στις δραστηριότητές του μετά από 3 εβδομάδες περίπου. Εάν γίνει συρραφή του μηνίσκου το μετεγχειρητικό πρωτόκολλο είναι διαφορετικό με μακρύτερο χρόνο αποκατάστασης (πλήρη φόρτιση μετά από 6 εβδομάδες κι επάνοδο σε αθλητικές δραστηριότητες μετά από 4-6 μήνες).
Επιμέλεια – copyright: Δημήτριος Ζίκος, Ορθοπαιδικός Χειρουργός – orthokinisis
