Είναι η συχνότερη πάθηση του μυοσκελετικού συστήματος και προσβάλλει κυρίως τις γυναίκες. Εμφανίζεται συνήθως στη μέση ηλικία αλλά ενδεχομένως και νωρίτερα. Η χρήση στενών και ψηλοτάκουνων παπουτσιών ενοχοποιείται για την εμφάνιση του βλαισού μεγάλου δακτύλου αλλά η πάθηση συναντάται και σε άτομα τα οποία δεν χρησιμοποιούν τέτοια υποδήματα.
Σε ορισμένες οικογένειες παρατηρείται αυξημένη συχνότητα του φαινομένου.
Τα προβλήματα είναι συνήθως εμφάνισης αλλά όχι σπάνια υπάρχει πόνος στην μεταταρσιοφαλαγγική άρθρωση του μεγάλου δακτύλου (κότσι). Η παραμόρφωση μπορεί να είναι σταθερή για χρόνια αλλά συνήθως επιδεινώνεται προοδευτικά με την πάροδο της ηλικίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις η παραμόρφωση του μεγάλου δακτύλου συνοδεύεται από μεταταρσαλγία και/ή πτώση των κεφαλών των μεταταρσίων, κάτι το οποίο κάνει την αντιμετώπιση πιο σύνθετη. Στο εμπόριο κυκλοφορούν διάφορα μέσα που μπορεί να βελτιώσουν τα ενοχλήματα αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούν να αναστείλουν την εξέλιξη της πάθησης.
Η χειρουργική θεραπεία ενδείκνυται εφ’ όσον ο/η ασθενής πονάει ή ενοχλείται αισθητικά. Εχουν περιγραφεί πολλές χειρουργικές επεμβάσεις παγκοσμίως για την διόρθωση της παραμόρφωσης. Ποια τεχνική θα χρησιμοποιηθεί σε κάθε περίπτωση εξαρτάται εν πολλοίς από το βαθμό της παραμόρφωσης. Ολες σχεδόν οι τεχνικές περιλαμβάνουν οστεοτομίες του μεγάλου δακτύλου, που συγκρατούνται με μικρές βίδες ή βελόνες. Οι βίδες είναι κάτω από το δέρμα και δεν αφαιρούνται (εκτός αν ενοχλούν) ενώ οι βελόνες προεξέχουν και αφαιρούνται μετά από λίγες εβδομάδες.
Οι επεμβάσεις για τον βλαισό μεγάλο δάκτυλο γίνονται με γενική, ενδορραχιαία ή στελεχιαία αναισθησία. Η τελευταία γίνεται με 3-4 ενέσεις στην περιοχή των σφυρών (αστραγάλου). Εκτός από την γενική αναισθησία, στις άλλες περιπτώσεις ο/η ασθενής είναι σε εγρήγορση (ξύπνιος/α) αλλά βεβαίως δεν πονάει. Οι εγχειρήσεις για την αποκατάσταση του βλαισού μεγάλου δακτύλου δεν είναι βαρειές αλλά είναι τεχνικά απαιτητικές και εξειδικευμένες. Τα ράμματα συνήθως αφαιρούνται μετά από 2 εβδομάδες. Μετεγχειρητικώς ο/η ασθενής κινητοποιείται κατά κανόνα αμέσως, η νοσηλεία στο νοσοκομείο είναι 2-3 μέρες, δεν χρησιμοποιεί ειδικά υποδήματα και σε λίγες εβδομάδες έχει επανέλθει στις δραστηριότητές του/της. Οίδημα (πρήξιμο) παρατηρείται για αρκετές εβδομάδες μετά την χειρουργική επέμβαση.
Ασθενής 1 – προεγχειρητική φωτογραφία
Ασθενής 1 – μετεγχειρητική φωτογραφία
Ασθενής 2 – προεγχειρητική φωτογραφία
Ασθενής 2 – μετεγχειρητική φωτογραφία
