Πολλές φορές συναντώ ανθρώπους που θέλουν να κατανοήσουν την έννοια της αποδοχής των άλλων. Φαντάζονται όμως, ότι αυτό είναι κάτι αόριστο και πολύ υψηλό το οποίο θα συλλάβουν σε μια έξαρση πνευματικού μεγαλείου.
Αλλά και οι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται να αντιληφθούν αυτή την έννοια, έχουν στο μυαλό τους ότι πρόκειται για κάτι διανοουμενίστικο που δεν τους αφορά ή δεν έχουν τα προσόντα να το αντιληφθούν. Καθημερινά έρχομαι σε επαφή και με τις δύο κατηγορίες ανθρώπων όταν ζητούν να λύσουν προβλήματα σε διάφορες σχέσεις τους. Όταν λοιπόν φτάνουμε στο ζήτημα της αποδοχής των άλλων και συζητάμε με ποιο τρόπο μπορεί κανείς να φτάσει σ΄ αυτό, η πρόταση που τους κάνω τους ξαφνιάζει. Τους λέω ότι με συστηματική παρατήρηση της καθημερινής ζωής και με συνεχή παρέμβαση σε αυτήν την καθημερινή δράση, μπορεί κάποιος να καταφέρει να αποδεχθεί τις σχέσεις που έχει και τους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω του. Η συστηματική παρατήρηση για τους περισσότερους είναι κάτι που εφαρμόζεται από επιστήμονες σε κάποιο εργαστήριο, και γι’ αυτό δεν μπορούν να πιστέψουν πως θα μπορούσαν οι ίδιοι να το εφαρμόσουν και έτσι να βοηθήσουν τον εαυτό τους.
Όμως βασική προϋπόθεση για να μπορέσει κάποιος να αποδεχθεί οτιδήποτε, είναι να το γνωρίζει ολόκληρο και έτσι ακριβώς όπως είναι στην πραγματικότητα, πράγμα που μπορεί να πετύχει μόνο με την παρατήρηση που έχει σαν βασική αρχή τη φράση: «δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτό που θα παρατηρήσω». Όταν αυτή η προϋπόθεση αφορά ανθρώπους συναντά εμπόδια στο να γίνει πραγματικότητα. Το πιο συχνό εμπόδιο που παρατηρώ να έχουν οι άνθρωποι είναι πως μόλις αντικρίζουν στον άλλον άνθρωπο ένα στοιχείο που δεν είχαν φανταστεί ότι μπορεί να υπάρχει ή είναι αντίθετο με τον εαυτό τους, τότε έχουν την τάση να λένε ότι αντιλήφθηκαν κάτι λάθος. Με άλλα λόγια προσπαθούν να διαστρεβλώσουν μια πραγματικότητα που αντίκρισαν και δεν ήταν βολική γι’ αυτούς και διατηρούν στο μυαλό τους μια εικόνα για τον άλλον όχι αληθινή. Σε κάθε περίπτωση που κάποιος έχει αρνηθεί να δει ένα στοιχείο του άλλου όπως ακριβώς είναι και προσπαθεί να το φτιάξει στα μέτρα του, αυτή η κίνηση γίνεται πάντα αντιληπτή έστω και αν προσπαθήσει αυτός που την κάνει να την κρατήσει κρυμμένη. Τα αισθήματα που κυριαρχούν σε κάποιον που βλέπει τον άλλο να παρερμηνεύει τα λόγια του και να παραφράζει τις συμπεριφορές του είναι συνήθως απόρριψη και μοναξιά. Έτσι αρχίζει πολύ συχνά ένα πρόβλημα επικοινωνίας σε μια διαπροσωπική σχέση και ας σκεφτεί ο καθένας μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει κάτι τέτοιο αναλογιζόμενος την διαφορά της έντασης και της ποικιλίας των συναισθημάτων που έχει ο κάθε άνθρωπος στις διάφορες σχέσεις στην ζωή του.
