Ο είναι το πλεόν συχνό σύμπτωμα της χολολιθίασης με το 75% των συμπτωματικών ασθενών να αναζητούν ιατρική βοήθεια για κοιλιακό άλγος.
Η χολολιθίαση είναι πιο συχνή στις γυναίκες ενώ αυξάνεται η επίπτωση της με την πάροδο της ηλικίας και στα δύο φύλα.
Οι χολόλιθοι διακρίνονται σε χοληστερολικοί ή από χολερυθρινικό ασβέστιο (20%).
Η αυξημένη χοληστερόλη, η υπερτριγλυκεριδαιμία, η παχυσαρκία, η παρατεταμένη νηστεία ή η ταχέια απώλεια βάρους καθώς και η κίρρωση, η αντίσταση στην ινσουλίνη και ορισμένα φάρμακα (π.χ κεφτριαξόνη, κλοφιβράτη, οκτρεοτίδη) αποτελούν τους κύριους προδιαθεσικούς παράγοντες της χολολιθίασης.
Προκαλείται από διαλείπουσα απόφραξη του κυστικού πόρου (ο αυλός που συνδέει την χοληδόχο κύστη με τον χοληδόχο πόρο) από ≥ 1 χολόλιθους.
Δεν απαιτείται συνοδός φλεγμονή του τοιχώματος της Χοληδόχου Κύστης (Χ.Κ) για την πρόκληση πόνου.
Παρόλο που μπορεί να απονωθούν βακτήρια από τους λίθους της Χ.Κ ή από τη χολή εντός αυτής σε ποσοστό 10%, δε θεωρείται ότι βακτηριακή λοίμωξη συμβάλλει στα συμπτώματα.
ΚΛΙΝΙΚΑ:
Είναι σπλαγχνικός πόνος και δύσκολα μπορεί να εντοπισθεί.
Εντοπίζεται κατά σειρά συχνότητας στο επιγάστριο, δεξιό υποχόνδριο, αριστερό υποχόνδριο και σε διάφορα άλλα τμήματα της κοιλιακής χώρας,ενώ μπορεί να αντανακλά στη ράχη,στον δεξιό ώμο ή στην κάτω κοιλιακή χώρα ενώ μπορεί να συνοδεύεται με ναυτία ή εμέτους.
Αυξάνει σταδιακά σε ένταση για 15’ – 1h και μετά σταθεροποιείται για 1 περίπου ώρα και ακολούθως σταδιακά υφίεται.
Στο 1/3 των ασθενών μπορεί να έχει αιφνίδια έναρξη.
Δεν υπάρχει κάποιο σαφές εκλυτικό αίτιο αλλά μάλλον τα επεισόδια είναι συχνότερα σε περιόδους απώλειας βάρους και μειωμένης φυσικής δραστηριότητας ή μετά από λήψη λιπαρού γεύματος.
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ:
Σε ανεπίπλεκτο άλγος χοληφόρων οι αιματολογικές/βιοχημικές παράμετροι είναι συνήθως φυσιολογικές.
Η διάγνωση τίθεται με υπέρηχο ήπατος- χοληφόρων – παγκρέατος, ο οποίος θα αναδείξει την χολολιθίαση ή/ και πιθανή άλλη συνυπάρχουσα παθολογία.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:
Το επεισόδιο κολικού χοληφόρων αυτό καθ αυτό απαιτεί συντηρητική αντιμετώπιση εν θερμώ με αντιεμετικά, σωστή από του στόματος ή ενδοφλέβια ενυδάτωση, διακοπή σίτισης και προοδευτική επανέναρξη της με ελαφρά δίαιτα, καθώς και αναλγητικά.Δεν απαιτείται η χορήγηση αντιβιοτικών εκτός και αν επιπλακεί η κλινική εικόνα με εμπύρετο, ρίγος και ίκτερο (χολαγγειίτιδα/χολοκυστίτιδα). ΔΕΝ απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση στην ασυμπτωματική χολολιθίαση(τυχαίο εύρημα σε υπέρηχο) ,ενώ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΝΑ επεισόδιο κολικού χοληφόρων πρέπει να οδηγεί στην προγραμματισμένη χολοκυστεκτομή προκειμένου να αποτραπούν οι πιθανές όψιμες επιπλοκές όπως η χοληδοχολιθίαση, η χολοκυστίτιδα, η χολαγγειίτιδα, η παγκρεατίτιδα.
