Κατά τη διάρκεια της ζωής μας όλοι έχουμε ακούσει για γνωστούς οι οποίοι έχουν διαγνωστεί με κάποια σοβαρή ασθένεια. Σε αυτό το άκουσμα έχουμε βιώσει διάφορα συναισθήματα όπως λύπη, συμπόνοια, φόβο. Έχουμε προσπαθήσει να δείξουμε την υποστήριξή μας σε αυτά τα πρόσωπα με σκοπό να τα κάνουμε να αισθανθούν καλύτερα. Μάλιστα, αρκετοί έχουμε αναρωτηθεί για το πώς μπορεί να βιώνουν αυτά τα άτομα την ασθένειά τους. Ωστόσο, πόσο εύκολο είναι κάποιος να κατανοήσει τι ακριβώς διαδραματίζεται μέσα στην ψυχή τους;
Όταν ένας άνθρωπος διαγνωστεί με μια σοβαρή ασθένεια, έρχεται αντιμέτωπος με μία νέα πραγματικότητα, άγνωστη και απειλητική. Πολλές αλλαγές πρόκειται να λάβουν χώρα και αυτό προκαλεί έντονα συναισθήματα καθώς το πρόσωπο αυτό θεωρεί τον εαυτό του εύαλωτο και αδύναμο να αντιμετωπίσει αυτά που πρόκειται να γίνουν.
Αρχικά, στο άκουσμα ενός τέτοιου νέου το άτομο που πάσχει βιώνει έντονη άρνηση. Όπως κάθε αλλαγή ή απώλεια στη ζωή είναι ικανή να προκαλέσει ένα τέτοιο συναίσθημα, έτσι και η διάγνωση μιας σοβαρής πάθησης πιθανότατα έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Αρκετές φορές ένα άτομο που πάσχει ενδέχεται από αντίδραση να μειώσει την σημαντική επίδραση που έχει η ασθένεια στην καθημερινότητά του και να μη δεχθεί να συνεργαστεί και να ακολουθήσει τις ιατρικές συμβουλές.
Κάποιο χρονικό διάστημα μετά, καθώς το άτομο επεξεργάζεται νοητά αυτή την κατάσταση και έχει αρχίσει να τη συνειδητοποιεί, η άρνηση παραχωρεί σιγά σιγά τη θέση της στο συναίσθημα του θυμού. Ο πάσχων βλέπει τον εαυτό του ως άτυχο. Βιώνει οργή και την στρέφει εναντίον του. Δύσκολα θα εξωτερικεύσει το τι νιώθει και αυτό γιατί πιστεύει ότι, αν το περιβάλλον του ανακαλύψει πως πραγματικά αισθάνεται, τότε θα αντιληφθεί την αδυναμία του και θα θελήσει να του συμπαρασταθεί όχι από αγάπη αλλά υποκινούμενο από οίκτο και συμπόνοια.
Στη συνέχεια τον θυμό διαδέχονται ο φόβος και η λύπη. Σκεπτόμενος ένας ασθενής ότι δεν μπορεί να έχει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης του αρχίζει να αποσύρεται. Τότε ο φόβος για το άγνωστο μέλλον κατακλύζει τη ζωή του με αποτέλεσμα ο ίδιος να χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό και τις δυνατότητές του και να μην εκδηλώνει επιθυμία να παλέψει. Αισθανόμενος ανεπαρκής απομονώνεται και ορισμένες φορές εγκαταλείπει καθημερινές δραστηριότητες που του προσέφεραν χαρά και ικανοποίηση.
Τέλος, έχοντας βιώσει αυτό τον κύκλο συναισθημάτων έρχεται η αποδοχή. Εάν το περιβάλλον ενός ασθενή λειτουργεί υποστηρικτικά, το άτομο αυτό βρίσκει το σθένος και προσπαθεί από την αρχή να αντιμετωπίσει τη νέα αυτή κατάσταση. Σταδιακά ξεκινά να μάχεται και πάλι για τη ζωή του. Κάθε μικρή νίκη γεννά ένα αίσθημα δικαίωσης και αυτό με τη σειρά του οδηγεί τον πάσχοντα να πιστέψει εκ νέου στον εαυτό του.
Καταλήγοντας, όλοι καταλαβαίνουμε πως ένας άνθρωπος που πάσχει από κάποιο σοβαρό νόσημα βιώνει έντονα συναισθήματα. Σε εμάς η συμπεριφορά του μπορεί να φαίνεται είτε μοιρολατρική, είτε αλλοπρόσαλη. Αυτός, όμως, που τη βιώνει δεν είναι σε θέση να τη διαχειριστεί. Γι’ αυτό, λοιπόν, τον λόγο καλό είναι να δείχνουμε κατανόηση και να προσπαθούμε να στεκόμαστε δίπλα του με θάρρος και αγάπη καλλιεργώντας με αυτό τον τρόπο ένα κλίμα ασφάλειας το οποίο θα αποτελέσει τη βάση για τον δικό του προσωπικό αγώνα.
